21/11/2010

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Hoc simile tandem est? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Duo Reges: constructio interrete.

Illa enim, quae sunt a nobis bona corporis numerata, complent ea quidem beatissimam vitam, sed ita, ut sine illis possit beata vita existere.

A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni.

Sed fortuna fortis; Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Nam si pravitatem inminutionemque corporis propter se fugiendam putamus, cur non etiam, ac fortasse magis, propter se formae dignitatem sequamur? Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Epicurus autem cum in prima commendatione voluptatem dixisset, si eam, quam Aristippus, idem tenere debuit ultimum bonorum, quod ille;

Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Primum divisit ineleganter; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; At certe gravius. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P.

• Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.
• Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est.
• Immo videri fortasse.
• Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.
• Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.
• Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit.
• Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Qui est in parvis malis. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem. Quare aliud aliquod, Torquate, hominis summum bonum reperiendum est, voluptatem bestiis concedamus, quibus vos de summo bono testibus uti soletis. Eadem fortitudinis ratio reperietur.

At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit.

Quare istam quoque aggredere tractatam praesertim et ab aliis et a te ipso saepe, ut tibi deesse non possit oratio. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.